Montaż

Pierwszym krokiem powinno być oczyszczenie miejsca, gdzie ma być umieszczony zbiornik, z wszelkich przedmiotów i elementów, które mogą przeszkadzać w instalacji. Podłoże powinno być stabilne i nienarażone na znaczne obciążenia. Właz rewizyjny musi wystawać ponad powierzchnię, powinien być zapewniony do niego swobodny dostęp, który umożliwi dojazd wozu asenizacyjnego i obsługę oczyszczalni. 

Biorąc pod uwagę fakt, że zbiornik ma być zamontowany na głębokości max. 1, 2 m, należy wykonać odpowiednio głęboki wykop. Następnie należy wyrównać dno i wykonać 10-centymentową podsypkę piaskową lub piaskowo-cementową. Dopiero na takim podłożu można ustawić zbiornik, wypoziomować go i podłączyć do systemu kanalizacji wewnętrznej – jeśli średnica rur jest różna, należy wykonać redukcję. Teraz wystarczy już tylko zbadać szczelność (po prostu puszczając wodę). Jeśli nie ma wycieków, można rozpocząć zasypywanie zbiornika, wypełniając przestrzeń między nim a ścianą wykopu 30-centymentową warstwą zasypki. Zasypywanie należy zakończyć w momencie, gdy pokrywy włazów znajdują się na wysokości około 10 cm ponad poziomem gruntu.

Czasami montaż oczyszczalni ścieków musi być wykonany w nietypowych warunkach, np. przy wysokim poziomie wód gruntowych bądź pod jezdnymi ciągami komunikacyjnymi. Warto wiedzieć, że zbiornik można zainstalować pod podjazdem dla aut. Wtedy jednak powierzchnia musi być dobrze utwardzona. Najczęściej stosuje się wówczas nawierzchnię z kostki brukowej bądź wylewkę płyty betonowej. Taka płyta powinna mieć powierzchnię o metr szerszą i dłuższą niż powierzchnia zbiornika. 

Czasem jest możliwe zamontowanie zbiornika na podsypce z suchego betonu i obsypaniu go gruntem sypki, do górnej granicy części walcowej. Wówczas jednak na wysokości włazów rewizyjnych wylewa się 15-centymetrową zbrojoną płytę betonową. Zbiornik bez tego typu umocnień można stosować jedynie pod pieszymi ciągami komunikacyjnymi.

Pierwszy krok to montaż studzienki rozdzielczej oraz jej połączenie z wlotem osadnika. Ważne, by rura prowadząca od osadnika do studzienki była ułożona tak, aby zachować minimum 1-procentowy spadek w kierunku przepływu ścieków. Kolejny krok to przygotowanie drenów (40-60 cm szerokości, 30 cm głębokości i max. 20 m długości) poniżej otworów w studzience. Dreny powinny być układane z maksymalnie 0,5-procentowym spadkiem. 

Dno wykopów należy wysypać 30-centymetrową warstwą żwiru płukanego, dopiero na nim układa się rury drenarskie. Nacięcia rur muszą być skierowane na boki. Nitki drenażu zakańcza się kominkami napowietrzającymi co najmniej 50 cm nad powierzchnią gruntu, a rury przykryć cienką warstwą żwiru. Na to nakłada się pas geowłókniny, a dopiero wówczas przysypuje się gruntem i wyrównuje z poziomem otaczającego terenu.

Nie zawsze teren umożliwia bezproblemowy i szybki montaż. Czasem konieczne staje się dodatkowe przygotowanie terenu. Gry grunt jest dobrze przepuszczalny, a poziom wód gruntowych niski, nie trzeba stosować dodatkowych zabiegów. Natomiast w przypadku wysokiego poziomu wód gruntowych nie można zastosować klasycznego układu i połączenia elementów. Wówczas należy wykonać nasyp i tam umieścić drenaż. 

W przypadku gruntu o średniej przepuszczalności należy zastosować wspomagającą warstwę pisaku. Niezależnie od aktualnych warunków glebowo-wodnych przydatne będą również: pospółka piaskowo-żwirowa, żwir płukany oraz geowłóknina.